പിച്ച വെക്കും പിഞ്ചു പാദങ്ങൾ
ചിത്തമോലും ചിന്തിപ്പിച്ചതില്ല..
കാലമേറെ പൊഴിഞ്ഞകലുമ്പോൾ വേഷമുണ്ടേറെ കെട്ടിയാടുവാൻ…
നാളുകളേറെ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുമ്പോൾ തേച്ച ചായത്തിൽ
പൊലിമ മങ്ങുന്നു..
അഴിച്ചു വച്ചിടും പുതു വർണമേകിടും,
നേർത്ത നിശ്വാസം അലയടിച്ചീടും
വേഷമൊന്നൊന്നായ്
ആടിത്തീർത്തങ്ങ്
അരങ്ങൊഴിഞ്ഞിടാൻ സമയമായങ്ങോർത്തു നീറുന്നു ഈ വൃദ്ധ മാനസം…
തേച്ച ചായത്തിൽ ഇന്നിന്റെ ശേഷിപ്പൊന്നോർത്തു നിൽക്കാൻ
സമയമില്ലെന്നോതുന്നു…..
ഏകമായൊരു ഇല പൊഴിയും കാലം……
